“Het is nu toch al verpest” Hoe vaak heb jij deze gedachte? En hoe vaak ga je meer eten DOOR deze gedachte?
“Het is nu toch al verpest”. Ik heb de gedachte vaak gehad. En heel eerlijk: heel af en toe komt deze gedachte nog steeds in me op! Een soort oude hardnekkige gewoonte die soms nog eens even opduikt. Maar het hebben van een gedachte en het handelen naar aanleiding van een gedachte zijn gelukkig 2 verschillende dingen.
Waarom heb je deze gedachte?
Het hebben van deze gedachte is natuurlijk vervelend. Waar komt hij vandaan? Als je een koekje eet kan deze gedachte zo door je hoofd schieten. Maar als je een appel eet, zal je waarschijnlijk niet denken “het is nu toch al verpest”.
Je hebt deze gedachte doordat je een koekje als ongezond ziet en als iets wat niet mag. Maar een appel is gezond en mag wel. Juist doordat je de appel wel mag, heb je er minder snel behoefte aan. Het is niet verboden dus is de verleiding minder groot.
Daarnaast: Heb jij wel eens een hele zak appels opgegeten omdat het toch al was verpest? Lekker lopen bingen op appels? Dacht het niet. Je voelt je immers niet schuldig na het eten van een appel. Maar eet een koekje en je hebt zin om alle koekjes op te eten!
Dat is natuurlijk een reactie die zo krom is als een hoepel. Maar wel een logisch gevolg. Gelukkig kun je er wat aan doen. Hieronder zal ik de stappen uitleggen
Stap 1:
Leer jezelf aan dat alles mag. Geen enkel product is verboden. Zodra je alles van jezelf mag, wordt de verleiding van verboden producten minder (of gaat zelfs weg) en je voelt je niet meer schuldig na het eten van iets wat op de verboden producten lijst staat. Gooi die regels en restricties overboord en je zal zoveel meer vrijheid en zoveel minder stress ervaren!
En ik snap dat dat eng kan zijn hoor. Die regels en restricties geven je een gevoel van controle en houvast. Maar in hoeverre werken ze nou écht voor je? Vraag jezelf dat eens af. En in hoeverre heb je nu écht controle? Heb jij controle over eten? Of controleert eten jou? Kleine nuance, mega groot verschil!
Stap 2:
Stap 2 is je negatieve gedachtes ombuigen. Je hoeft er niet eens per se een positieve gedachte van te maken (mag wel natuurlijk) maar je kunt je negatieve gedachte ook neutraliseren of rationaliseren: Hoe erg is het eten van een koekje? Is het het einde van de wereld? Ben je nu 10 kilo aangekomen?
Hoe belangrijk is dit moment eigenlijk over een week nog voor je? En hoe belangrijk is dit moment over een jaar voor je? En over 20 jaar? Helemaal niet belangrijk. Dus heeft het zin om er lang over in te zitten? Nee.
Maak een lijstje met negatieve gedachtes die je nu vaak hebt over eten en plaats daar een nieuwe gedachte achter die je voortaan kan zeggen zodra de negatieve gedachte opkomt. Het is even oefenen maar oefening baart kunst.
Stap 3:
Stap 3 is lief zijn en blijven voor jezelf. Vaak pak je jezelf echt veel te hard aan. Je praat jezelf nog verder een schuldgevoel aan als je iets hebt gegeten wat niet de bedoeling was. Je voelt je een mislukkeling. Je voelt je rot. Maar hoe lullig het ook klinkt: daar zorg jezelf voor. Jij maakt (onbewust) de keuze door zo te reageren op je eigen gedrag.
Zou je ook tegen je beste vriendin zeggen dat ze het helemaal heeft verkloot nu ze een koekje heeft gehad? Nee. Dan zou je echt een rot vriendin zijn.
Maar waarom zeg je het dan wel tegen jezelf? Waarom maak je onderscheid tussen jou en haar? Voor precies hetzelfde gedrag? Is het omdat je te hoge eisen aan jezelf stelt? Verwacht je onredelijke dingen van jezelf? En zo ja, hoe realistisch is dat voor je? En werkt dat voor je? Blijkbaar niet. Anders was je dit niet aan het lezen.
Tijd dus voor een andere aanpak! Wees lief voor jezelf en behandel jezelf zoals je je beste vriendin zou behandelen. Stel geen onrealistische hoge eisen aan jezelf. Werkt echt alleen maar averechts.
Stap 4:
Stap 4 ligt eigenlijk in het verlengde van stap 3: laat dat verrekte perfectionisme los. Hoe haalbaar is het om de rest van je leven zonder koek, chips, chocolade en ijs te doen?
Niet.
Volg daarom ook geen dieet of eetpatroon die dit van je verlangd. Hanteer geen regels en restricties die dit van je vragen. Het is onhaalbaar.
Het hoeft en moet ook niet perfect gezond. Het leven is te kort om niet van te genieten. Op je 80e wil je niet terugblikken en denken: ‘Jezus, waar heb ik me nou druk over gemaakt!’ Wil je nou echt je hele leven blijven vechten met eten? Wil je nou echt al je tijd en energie gespendeerd hebben aan stressen over eten? Dacht het niet.
Dus waar wil je je wel op focussen?
Op een gezonde relatie met eten. Zodat je op je 80e kunt terugkijken en kan denken ‘Ik heb genoten’. En laat ik je 1 ding zeggen: perfect gezond willen eten zorgt daar niet voor.
Het allerbelangrijkste
Wat hieronder volgt is nog wel het allerbelangrijkste van alles.
Zoals ik in het begin al zei: heel af en toe schiet de “alles is nu toch al verpest” gedachte ook door mijn hoofd. Ik heb deze gedachte jarenlang gehad dus ik verwacht ook niet van mezelf dat die dan 1,2,3 verdwenen is (dat is dus lief zijn voor mezelf). Gelukkig wordt de gedachte ook steeds en steeds minder. Ik had hem dagelijks maar hij komt nu nog maar zelden voor.
MAAR wat het belangrijkste is: je hoeft niet te handelen naar aanleiding van een gedachte! Ik denk ook wel eens bij een bumperklever “nu ga ik remmen”. Ik doe het alleen niet. En zo zijn er wel veeeelll meer gedachtes die ik heb.
Het hebben van een gedachte is niet het probleem. Het er naar handelen kan wel een probleem zijn/worden.
Een belangrijke stap is om je heel bewust te worden van je gedachten. Focus je nu vooral op de “het is nu toch al verpest” gedachte. Op ieder moment kan die namelijk de kop opsteken. Aan jou de schone taak om deze te herkennen.
Hebben en handelen
In het begin vroeg ik je hoe vaak je meer gaat eten DOOR de gedachte “Het is nu toch al verpest”. Die vraag stelde ik je niet voor niets. En het is iets om over na te denken.
Besef dat het hebben van een gedachte niet betekent dat je er naar moet handelen. (H)erken het als hij in je opkomt maar laat het daarna los en handel er niet naar. Dat klinkt heel zweverig misschien, maar is het niet. Kijk er van een afstandje naar. Je hoeft niet te vechten tegen je eigen gedachten. Het hebben ervan is niet erg. Dus je hoeft ook geen discussie aan te gaan met jezelf.
Accepteer dat je hem hebt. Je bent ook maar een mens. Net als ik. Deze gedachte is een vervelend cadeautje van de dieetcultuur. Heel veel mensen kennen het. Hebben het. Hierin ben je echt niet de enige. Dus straf jezelf er ook niet voor.
Liefs,
Vera